U linkozamide spadaju klindamicin i linkomicin. U pitanju su dva vrlo slična jedinjenja – razlika je samo u jednoj hidroksilnoj grupi koja je kod klindamicina zamenjena hlorom.
Iako su hemijski potpuno različiti u odnosu na makrolide klindamicin i linkomicin imaju isti mehanizam delovanja kao i makrolidi (blokiraju bakterijsku 50S subjedinicu ribozoma i time blokiraju sintezu proteina bakterije) te vrlo sličan spektar delovanja. Zbog toga se makrolidi i linkozamidi nikada ne primenjuju zajedno jer bi u tom slučaju bili konkurenti (kada se antibiotici kombinuju tada oni treba da imaju različite mehanizme i spektre delovanja da bi njihov zajednički efekat bio pozitivniji od svakog antibiotika posebno).
Važno je naglasiti da se u terapiji uglavnom koristi klindamicin zbog toga što je klindamicin mnogo potentniji (koristi se u manjoj količini) od linkomicina.
Linkomicin i klindamicin su delotvorni na anaerobne bakterije (Clostridium, Bacillus antracis, Bacterioides i sl.) i kao takvi su vrlo značajni u lečenju septičkih bakterijemija (infekcije krvi bakterijama!) tim bakterijama.
Prilagodjeno na srpski sa sajta farmakologija.com