Klaster gena može predvideti ishod karcinoma pluća
Prema studiji naučnika sa Tajvana, objavljenoj u januarskom broju časopisa New England Journal of Medicine, klaster od pet gena može predvideti bolji ishod postoperativnog tretmana pacijenata sa karcinomom pluća. Ova studija potvrđuje značajnu ulogu genetike u lečenju karcinoma pluća. Prema tvrdnji autora, ovo je još jedna u nizu studija u poslednjih nekoliko godina u kojoj se posle hirurškog odstranjenja tumora procenjuje koji pacijenti dobro napreduju, a kojima je potrebna dodatna agresivnija terapija.
Studija tima specijalista sa Nacionalnog univerziteta Tajvana proučavala je ekspresiju različitih gena u uzorcima tkiva kod 125 pacijanata koji su bili operisani od karcinoma pluća. Otkriveno je 16 gena koji su bili povezani sa boljim preživljavanjem. Zatim je istraživanje suženo na ukupno 5 gena koji su mogli da nezavisno predvide preživljavanje. Slična, personalizovana istraživanja se obavljaju i u M. D. Anderson Centru za kancer u Hjustonu i u Memorial Sloan-Kettering Centru za kancer u Njujorku. Naučnici u ovim institucijama izjavljuju da još uvek nije otkriveno koji su geni najbolji za ovakva predviđanja, ali da se genetska analiza bazira na identifikaciji mutacije koja je asocirana karcinomu pluća. Pacijenti se posle operacije tretiraju specifičnim lekovima, u zavisnosti od toga imaju li specifičnu mutaciju. Svi istraživači su mišljenja da se istraživanje mora nastaviti na daleko većem uzorku jer je u više studija uočeno da može doći do razlike u genima s obzirom na faktore sredine u kojoj ljudi žive ili, čak, zbog različitih etniciteta pacijenata. Neobičnost karcinoma pluća u npr. Južnoj Koreji je u tome što se on učestalo javlja kod nepušača, dok je, naprotiv, pušenje najčešći uzrok u SAD. Genetika karcinoma pluća ipak nije beskrajno komplikovana. U igri je najviše 20 do 30 gena, ističu istraživači.
Da li je stvarno pol kriv
Glavni cilj terapije ranog reumatoidnog artritisa je, svakako, remisija. U studiji tima istraživača iz više reumatoloških odeljenja univerzitetskih klinika u Švedskoj, objavljenoj u Annals of the Reumatic Diseases (2007; 66:46-53), iznose se zanimljivi rezultati istraživanja remisije kod pacijenata sa ranim reumatoidnim artritisom. U istraživanju je učestvovalo 698 pacijenata sa ranim reumatoidnim artritisom. Prosečna starost pacijenata je iznosila 58 godina, a prosečno trajanje oboljenja je bilo 6,4 meseca; 56% je bilo pozitivno na antitela za ciklične citrunilatne peptide i 60% pozitivno na reumatoidni faktor. Od ukupnog broja pacijenata, 64% je bilo ženskog pola. Remisija je bila definisana kao faktor aktivnosti oboljenja manji od 2,6; sa ili bez daljeg tretmana pomoću lekova za reumatoidni artritis. Posle 2 godine praćenja, 261 pacijent od njih 689 je bio u stanju remisije (37,9%), a posle 5 godina, procenat remisije je bio 38.5%. Međutim, samo 26,1% pacijenata je bilo u stanju remisije u obe ove vremenske tačke. Višestruke regresivne analize su pokazale da je pol pacijenata bio glavni predskazivač uspešnosti remisije. Tako je manje žena nego muškaraca bilo u remisiji posle 2 godine (32,1% prema 48%, p=0,001), a posle 5 godina (30,88% prema 52,4%, p=0,001), a u obe ove vremenske tačke (19,1% prema 39,3%, p= 0,001). Premda faktor aktivnosti oboljenja (DAS) nije bio naglašeniji kod pacijenata ženskog pola na početku studije, dalji tok bolesti je bio daleko lošiji kod žena nego kod muškaraca. Ova neproporcionalnost u učestalosti remisije izmedju ženskih i muških pacijenata ne može se nikako objasniti razlikama u dužini trajanja bolesti, starosti ili terapeutskim tretmanom bolesti antireumatskim lekovima ili glukokortikoidima. Nego izgleda samo polom, što potkrepljuje i staro praktično iskustvo lekara sa reumatoidnim oboljenjima kod ženskih pacijenata.
Časopis WHITE / januar-februar 2007. godine